Εξομολόγηση μιας στιγμής

Δύσκολες πάλι οι μέρες!!! Τρέχω καθε μέρα στο νοσοκομείο για να δώσω χέρι βοηθείας σε ένα δικό σου (μας) άτομο που περνάει δύσκολα.
 Χτές το απόγευμα θα πήγαινα στόν γιατρό γιατί έχω πάλι ένα θεματάκι όπως τότε που αιμογαρούσε η μύτη μου.
 Ήμουν πιο χαλαρή χωρίς το καθημερινό άγχος να προλάβω να πάω στο νοσοκομείο. Καθόμουν στην στάση του 30 που συνήθως αργεί απέναντι από το γυράδικο και ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Η Λαμπράκη τέτοια ώρα έχει πάρα πολύ κίνηση και καθώς περνούσαν τα αυτοκίνητα συνέχεια από μπροστά μου εγώ σκεφτόμουν εσένα.
 Έχουμε να ιδωθούμε όλη μέρα, εσύ στην δουλειά, εγώ στο σπίτι, δε σε είδα όυτε νωρίς το απόγευμα που έφυγα για τον γιατρό. Μου λείπεις σε αγαπώ πολύ. Αυτά σκέφτομαι.
 Όσα κι αν έχουμε περάσει και τα πιο πολλά ήταν δύσκολα πάντα λέγαμε ότι υπάρχει μεγάλη αγάπη μεταξύ μας. Είναι η μοίρα μας, είναι το κάρμα μας (που λένε) μα εγώ νομίζω ότι ο Θεός μας θέλει μαζί.
 Περνάει από μπροστά μου μια εικόνα που έχει συμβεί πάρα πολλές φορές, γυρνώντας εσύ από κάποια δουλειά περνάς από τον ίδιο δρόμο με βλέπεις, μου χαμογελάς και εγώ σε βλέπω περνάω απέναντι και τρέχω κοντά σου. Θέλω να δω μέσα στα μάτια σου αυτά που περίμενα όλη την ημέρα.
 Αυτή είναι τελικά η αγάπη, όμορφες στιγμές!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!